O κόσμος δεν έχει καθόλου ανάγκη από τη βοήθειά μας

   Είναι καθήκον μας να βοηθάμε τον πλησίον, να κάνουμε καλό στον κόσμο. Γιατί πρέπει να κάνουμε καλό στον κόσμο; Φαινομενικά, για να βοηθήσουμε τον κόσμο, αλλά πραγματικά για να βοηθήσουμε τους εαυτούς μας. Πάντα πρέπει να προσπαθούμε να βοηθήσουμε τον κόσμο, αυτό θα πρέπει να είναι το ανώτατο κίνητρο μας˙ αλλά, αν το καλοσκεφτούμε, θα ανακαλύψουμε ότι ο κόσμος δεν έχει καθόλου ανάγκη από τη βοήθειά μας. Αυτός ο κόσμος δεν φτιάχτηκε για να έρθουμε εσείς ή εγώ για να τον βοηθήσουμε. Κάποτε διάβασα ένα κήρυγμα, που μεταξύ άλλων έλεγε: «Όλος αυτός ο όμορφος κόσμος είναι πολύ καλός, επειδή μας προσφέρει το χρόνο και την ευκαιρία να βοηθήσουμε τους άλλους.» Φαινομενικά, αυτό εκφράζει ένα πολύ όμορφο συναίσθημα, δεν είναι όμως ύβρις να λέμε ότι ο κόσμος έχει ανάγκη από τη βοήθειά μας; Αναμφίβολα, υπάρχει πολλή δυστυχία μέσα στον κόσμο˙ η προσπάθεια λοιπόν να βοηθήσουμε τους άλλους είναι επομένως το καλύτερο πράγμα που θα μπορούσαμε να κάνουμε, παρ’ ότι, μακροπρόθεσμα, θα ανακαλύψουμε ότι η βοήθεια που προσφέρουμε στους άλλους μας βοηθάει εμάς τους ίδιους.

   Όταν ήμουν μικρός είχα μερικά άσπρα ποντίκια. Κατοικούσαν σε ένα μικρό κουτί μέσα στο οποίο υπήρχαν μικροί τροχοί. Όταν τα ποντίκια έμπαιναν μέσα στους τροχούς, οι τροχοί γύριζαν γύρω-γύρω καθώς τα ποντίκια έτρεχαν μέσα τους και δεν έφταναν πουθενά…! Το ίδιο συμβαίνει με τον κόσμο και τη βοήθεια που του προσφέρουμε. Το μόνο όφελος που βγαίνει από αυτό είναι ότι εμείς ασκούμαστε ηθικά.

   Τούτος ο κόσμος δεν είναι ούτε καλός ούτε κακός˙ ο κάθε άνθρωπος κατασκευάζει το δικό του κόσμο. Αν ένας τυφλός αναλύσει τον κόσμο, διαπιστώνει ότι ο κόσμος του είναι σκληρός ή μαλακός, ζεστός ή κρύος. Ο καθένας από εμάς είναι μια μάζα από ευτυχία ή δυστυχία˙ αυτό το έχουμε διαπιστώσει εκατοντάδες φορές στη ζωή μας.  Οι νέοι είναι αισιόδοξοι και οι ηλικιωμένοι είναι απαισιόδοξοι. Οι νέοι έχουν τη ζωή μπροστά τους οι ηλικιωμένοι παραπονιούνται ότι πέρασαν οι μέρες τους˙ εκατοντάδες ανεκπλήρωτες επιθυμίες βρίθουν μέσα στις καρδιές τους. Όμως, και οι δυο είναι ανόητοι. Η ζωή είναι καλή ή κακή ανάλογα με τη νοητική κατάσταση του καθενός˙ η ίδια η ζωή δεν είναι ούτε καλή ούτε κακή. Η φωτιά, αυτή η ίδια, δεν είναι ούτε καλή ούτε κακή. Όταν μας θερμαίνει, λέμε «Τι ωραία που είναι η φωτιά!» κι όταν μας καίει τα δάχτυλα, την κατηγορούμε. Παρά ταύτα, η ίδια η φωτιά δεν είναι ούτε καλή ούτε κακή. Ανάλογα με το πώς τη μεταχειριζόμαστε, αυτή γεννάει μέσα μας την αίσθηση του καλού ή του κακού. Το ίδιο συμβαίνει και μ’ αυτόν τον κόσμο. Ο κόσμος είναι τέλειος. Τελειότητα σημαίνει: τέλεια προσαρμογή για την εκπλήρωση των σκοπών του. Μπορούμε, όλοι μας, να είμαστε εντελώς σίγουροι ότι ακόμα και χωρίς εμάς, ο κόσμος θα εξακολουθήσει να λειτουργεί θαυμάσια – δεν υπάρχει καθόλου λόγος να σπαζοκεφαλιάζουμε με την επιθυμία να τον βοηθήσουμε.

Σουάμι Βιβεκάναντα, Κάρμα Γιόγκα