Έξοδος από τον φόβο της καταληκτικότητας

Σχεδόν κάθε άνθρωπος και σχεδόν πάντοτε όταν συναισθανθεί (και γράφω "συναισθανθεί" διότι δεν γίνεται με σκέψη) ότι κάτι όπου βρίσκεται ή πάει να μπει, είτε είναι σχέση με άνθρωπο είτε όποιο άλλο βίωμα, το κάτι αυτό είναι μεγάλη καταληκτικότητα, δηλαδή, είναι σαν λιμάνι που αγκυροβολείς και μετά δεν μπορείς ή δεν θέλεις (επειδή παραβολεύτηκες) να βγεις και να ταξιδέψεις αναζητώντας και άλλα "λιμάνια" ενδεχομένως πιο όμορφα ή πάντως πιο ενδιαφέροντα, αν λοιπόν άνθρωπος συναισθανθεί τέτοια "καταληκτικότητα" κάνει πίσω (και μερικές φορές ολοταχώς) όσο κι αν του αρέσει το βίωμα αυτό όπου βρίσκεται ή πάει να αρχίσει — αλλά γιατί συμβαίνει αυτό; Μήπως όντως καλά κάνει που φεύγει, ιδίως για να μην πέσει στην παγίδα της ψυχικής στασιμότητας και της αναστολής της ανέλιξης της προσωπικότητας; Είναι άραγε έτσι; Είναι τάχα αυτός ο πλήρης φωτισμός του θέματος αυτού; Όχι δεν είναι! Δεν είναι, διότι στο επίπεδο της περιγραφής αυτής του εν λόγω φαινομένου ο άνθρωπος μένει ή φεύγει από κάτι σε συνάρτηση με την εξωτερική αναζήτηση — κάτι εξωτερικό φοβάται ότι θα τον παγιδέψει και κάτι εξωτερικό πιο καλό πιο όμορφο πιο ενδιαφέρον ψάχνει να το βρει έτοιμο να του προσφερθεί… Τι αλλάζει πλήρως την εικόνα τούτη και ανατρέπει τις συλλογιστικές για τις κάθε είδους προσκολλήσεις;

Η όχι μόνο ψυχική ζημιά από τις κάθε είδους προσκολλήσεις και βολέματα μέσα σε καταστάσεις δεν είναι η πρωτογενής αιτία των βλαβών ούτε είναι σωστό να κακίζουμε την επαναληπτικότητα των βιολογιών λειτουργιών και την προσκόλληση σε αυτές και την κατ' αναλογία με "μόλυνση" επαναληπτικότητα και των άλλων δραστηριοτήτων του ανθρώπου οι οποίες δεν είναι βιολογικές λειτουργίες ή πάντως δεν σχετίζονται άμεσα με αυτές. Οι βιολογικές λειτουργίες είναι από την φύση τους επαναληπτικές, και είναι σωστό και χρήσιμο που είναι έτσι — άλλο είναι το βασικό αίτιο που οι περισσότεροι άνθρωποι καταδυναστεύονται από βιολογικές λειτουργίες και παρουσιάζονται να ζουν μόνο γι' αυτές και να είναι κάπως σαν δούλοι τους. 

Η πρωτογενής αιτία για όλα τα ψυχικά μα και τα σε άλλα πεδία δεινά, για τις παγιδεύσεις σε κύκλους σχετικών επαναλήψεων, για τις κάθε είδους συνήθειες που λειτουργούν σαν αλυσίδες δουλείας και εξάρτησης από φανερές και κρυφές εξουσίες, κεντρικές ή τοπικές, συλλογικές είτε από ένα μόνο πρόσωπο, η πρωτογενής αιτία για όλα τούτα είναι η ανεσταλμένη ή και σχεδόν πεθαμένη δημιουργική φαντασία! Αν η δημιουργική φαντασία σου είναι ενεργή και την αφήνεις ελεύθερη να γεννάει, δίχως να φοβάσαι ότι μπορεί να γεννήσει τέρατα, τότε, δεν περιμένεις από έξω την ποικιλία και το ενδιαφέρον σε κάθε τι — τα δημιουργείς εσύ! Έτσι, μπορείς να κάνεις επ' άπειρον παραλλαγές στο κάθε τι, παίζοντας την ζωή σου όπως ένας καλός μουσικός της τζαζ αυτοσχεδιάζει με βάση ένα θέμα, και όποιο θέμα κι αν του προταθεί παράγει μεγάλο ενδιαφέρον για τον εαυτό του και για άλλους, και ουδέποτε έχει "αγωνία περιεχομένου ζωής'". Ένα τέτοιο πρόσωπο "δεν θα πέσει στ' αγκάθια" μεταφορικά ή και κυριολεκτικά προκειμένου η ζωή του να έχει κάποιο ενδιαφέρον και να μη βαριέται, ούτε θα κάνει ασχήμιες και κακουργίες ώστε η ζωή του να έχει κάποιο περιεχόμενο, έστω τέτοιο.

Επιμύθιο: Κάθε αρετή, κάθε καλωσύνη, στον άνθρωπο εξαρτάται από την ζωντανή δημιουργική φαντασία ελεύθερα αφημένη να την οδηγούν τα ουράνια κύματα, τα κύματα του Καιρού του Αοράτου, τα οποία ορίζουν την φυσικότητα στον ψυχικό χώρο καθώς οι αστρέβλωτες βιολογικές λειτουργίες ορίζουν την φυσικότητα στον ορατό υλικό μα ζωντανό χώρο.

Γράφει ο Γιάννης Συμεώνογλου