Το αμάρτημα εναντίον του Αγίου Πνεύματος
Το αμάρτημα
ενάντια στο Άγιο Πνεύμα δεν το κατανοούν ούτε οι περισσότεροι θεολόγοι! Ακόμη
και αξιόλογοι εσωτεριστές αναφέρουν απόρροιες από το αμάρτημα αυτό και όχι τον
βασικό καθορισμό του. Για παράδειγμα, ο Δ. Θιβετανός λέγει: "Η κακή χρήση
της ουσίας και η εκπόρνευση της ύλης για κακούς σκοπούς αποτελούν αμάρτημα
εναντίον του Αγίου Πνεύματος". Αλλά τούτο είναι κάτι δευτερογενές. Ο
θεμελιώδης καθορισμός για το αμάρτημα εναντίον του Αγίου Πνεύματος εξάγεται
συνδυάζοντας εδάφια των ευαγγελίων σχετικά με το Άγιον Πνεύμα: Στο ευαγγέλιο
κατά Μάρκον (γ΄28-29) διαβάζουμε: «Ἀμὴν λέγω ὑμῖν ὅτι πάντα ἀφεθήσεται τοῖ̋ς υἱοῖ̋ς
τῶν ανθρώπων τὰ ἁμαρτήματα καὶ αἱ βλασφημίαι ὅσας ἐὰν βλασφημήσωσιν. ὅς δ' ἄν
βλασφημήσῃ εἰς τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον, οὐκ ἔχει ἄφεσιν εἰς τὸν αἰῶνα».
Παρόμοια εδάφια
υπάρχουν και στα ευαγγέλια κατά Ματθαίον (ιβ΄31-32) και κατά Λουκάν (ιβ΄10). Σε
άλλα ευαγγελικά εδάφια (κατά Ιωάννην ιδ΄15-17 ιδ΄25-26 και ιε΄26) βλέπουμε ότι
το Άγιον Πνεύμα χαρακτηρίζεται ως "το Πνεύμα της αληθείας". Επομένως,
συνδυάζοντας όλα τα σχετικά αυτά εδάφια συμπεραίνουμε το εξής:
Το αμάρτημα
εναντίον του Αγίου Πνεύματος, το οποίο σύμφωνα με τα ευαγγέλια είναι το μόνο
που δεν συγχωρείται, είναι η προσβολή της αλήθειας — προσβολή, που είναι όχι το
ψέμα ειδικά, μα η αυταπάτη (που γίνεται κυρίως με εξιδανικεύσεις) και η
εθελοτυφλία, η οποία λειτουργεί με ψυχολογικό μηχανισμό επιλεκτικής αντίληψης.
Γιατί το
αμάρτημα εναντίον του Αγίου Πνεύματος δεν συγχωρείται ποτέ από τους ουράνιους
νόμους;
Για τεχνικούς
λόγους ταιριάζει να πούμε, διότι, ο άνθρωπος αν κατ' εξακολούθηση εθελοτυφλεί,
φτάνει στο να χάσει για πάντα την επίγνωση ότι κοροϊδεύει τον εαυτό του,
πιστεύει τις αυταπάτες του σαν πραγματικότητα, και δεν μπορεί πια να διακρίνει
το αληθινό από το δήθεν — πώς λοιπόν να εισέλθει στο βασίλειο της αλήθειας στο
"βασίλειο των ουρανών" και να ελευθερωθεί ψυχικά; Σχετικά, στο
ευαγγέλιο κατά Ιωάννην (η΄32) τονίζεται: «Γνώσεσθε τὴν ἀλήθειαν, καὶ ἡ ἀλήθεια ἐλευθερώσει
ὑμᾶς».
Επισημαίνεται
ότι: Κάθε άνθρωπος γεννιέται με "το δώρο του Αγίου Πνεύματος": το να
διακρίνει το αληθινό από το ψεύτικο απευθείας — όχι "εκ πείρας" είτε
από πληροφορίες ή με συλλογισμούς. Καθώς όμως το παιδί μεγαλώνει, από φόβο
αρχίζει να λέει ψέματα και συγκροτεί τις πρώτες αυταπάτες του, αλλοιώνοντας
έτσι το ψυχικό δώρο του Αγίου Πνεύματος: την άμεση διάκριση του αληθινού. Αν
στην συνέχεια ο άνθρωπος, στην εφηβεία και αργότερα, με πλέγμα από αυταπάτες
ταμπουρωθεί σε αδιάλειπτη εθελοτυφλία, είναι αδύνατον πια να επανακτήσει τον
"παράκλητο", "το Πνεύμα της αληθείας" — έτσι, για "το
βασίλειο των ουρανών" ο άνθρωπος είναι ασυγχώρητος όχι ως ποινή, αλλά
διότι δεν είναι πια δυνατόν να διορθωθεί. Διευκρινίζεται ότι: Τα ψέματα και οι
πρόσκαιρες εθελοτυφλίες, οι αυταπάτες οι οποίες δεν σταθεροποιούνται σε ισόβιο
καθεστώς, με κατά γράμμα ερμηνεία των ευαγγελίων είναι προσβολές στο "Πνεύμα
της αληθείας", αλλά ωστόσο δεν προκαλούν στον άνθρωπο μια ανεπανόρθωτη
ψυχική κατάσταση — αν μετανοήσει με έμπρακτη παράκληση, "το Πνεύμα της
αληθείας" ως "παράκλητος" επιστρέφει και αποκαθίσταται στην ψυχή
του ανθρώπου. Μόνο η εθελοτυφλία η οποία έγινε μόνιμο καθεστώς είναι αθεράπευτη
και γι' αυτό "ασυγχώρητη".
Το αμάρτημα
ενάντια στο "Πνεύμα της αληθείας" είναι το χειρότερο αλλά είναι και
το μοναδικό! Σκέψου: Τα άλλα αμαρτήματα δεν μπορεί να γίνουν αν δεν προηγηθεί
προσβολή στο "Πνεύμα της αληθείας". Για παράδειγμα, ένας δολοφόνος ή
ένας ληστής πριν κάνει το έγκλημά του έχει μπει στην αυταπάτη ότι δικαιούται να
το κάνει. Για να αρέσεις λοιπόν στο Ουράνιο Αφεντικό δεν χρειάζεται να έχεις
στο κεφάλι σου τις 10 Μωσαϊκές εντολές ούτε τους δεκάδες παπαδίστικους και καλογερίστικους
κανόνες — αρκεί να μη προσβάλλεις καθ' οιονδήποτε τρόπο το Πνεύμα της αληθείας.
Γιάννης Συμεώνογλου
